Dongen, februari 2008.

Ik ben weer zwanger. Ik zeg weer, want hiervoor heb ik 2 miskramen gehad. Natuurlijk ben ik blij. Ik wil zo graag moeder worden, maar op dit moment voel ik voornamelijk angst en verdriet. “Wat als het weer fout gaat”, “Kan mijn lijf dit wel?”. Er volgt een spannende zwangerschap, waarin ik maar niet tot rust kan komen. Er volgt zelfs nog een flinke bloeding, waarna ik helemaal het vertrouwen in mezelf en mijn lijf verlies. Maar dat kleine mensje in mijn buik blijft gelukkig zitten. De thuisbevalling waar ik zo naar verlangde, wordt een keizersnede in het ziekenhuis waarna mijn kleine mannetje meteen wordt weggehaald. Later, eindelijk met ons kleine mannetje in mijn armen, voel ik me een grote mislukking. Ik had zo graag zelf willen bevallen, thuis in mijn eigen, vertrouwde omgeving. Het duurt ook even voordat ik besef dat dit kleine mannetje uit mijn buik is gekomen. Ik ben compleet van slag.

De eerste weken na zijn geboorte zijn intens. Ik word overmand door emoties, ben helemaal op. Ik slaap bijna niet, omdat hij om de 3 uur een fles moet hebben. En ik wil toch echt alles zelf doen.

Al mijn vertrouwen in mezelf ben ik kwijt. Mijn kleine mannetje huilt veel en slaapt onrustig. Ik krijg van iedereen advies over wat ik wel en juist niet moet doen. “Laat hem maar huilen, je moet hem niet steeds oppakken”.

De jaren daarna voel ik dat er iets tussen hem en mij instaat, maar ik weet niet wat. Hij heeft moeite met afscheid nemen, naar de peuterspeelzaal brengen is een drama. Ik probeer van alles, ik wil zo graag een goede moeder zijn. Maar wat is dat, hoe doe ik dat? Ik ben zo bij mijn eigen gevoel weggegaan, vertrouwde helemaal niet meer op mijn onderbuikgevoel. Ik vroeg alles en iedereen om raad (zelfs om de kleinste dingen).

Wanneer ik in mei 2012 opnieuw zwanger word, zit er maar 1 ding in mijn hoofd “focus op die kleine in mijn buik”. Deze zwangerschap voelt fijner, ik vertrouw meer op mezelf, en het lukt mij hoewel wederom geen thuisbevalling – om onze dochter helemaal zelfstandig op de wereld te zetten.

Nadat ze geboren is wordt ze meteen op mijn borst gelegd, ik voel meteen de verbinding en ik ben zo trots op mezelf en mijn lijf.

Zo gelukkig als ik mij voel, zo schuldig voel ik mij naar mijn kleine mannetje, dat ik hem deze ervaring niet heb kunnen geven. Dat hij overladen is door mijn stress en zijn eigen geboorte ook niet zelf af heeft kunnen maken. Dat we niet meteen die verbinding hadden. Ik voelde dat ik me meer en meer op gedrag moest gaan richten.

Een zoektocht startte en in 2015 startte ik mijn eigen kindercoachpraktijk. In mijn praktijk heb ik jaren kinderen begeleid in een coachingstraject. Ik hielp ze omgaan met hun emoties, ze kregen meer zelfvertrouwen en stuk voor stuk werden de trajecten succesvol afgesloten. Maar toch kwam het voor dat een kind later weer terugviel in zijn oude gedrag en ik voelde vanuit herkenning dat ik hier meer mee moest doen. Ik worstelde namelijk nog steeds vaak met het gedrag van mijn zoon en mijn eigen gedrag.

Het duurt tot zijn 10e jaar wanneer ik eindelijk inzie waarom hij deed zoals hij deed en waarom ik deed zoals ik deed. Ik kon het toen met hem bespreken en sindsdien zijn wij op wonderbaarlijke wijze weer samen één.

Deze ervaring was zo’n eyeopener voor mij en heeft mij en mijn zoon zoveel gegeven. Als ik dit had geweten destijds toen ik zwanger was van hem, had ik zoveel dingen anders gedaan. Ik wist op dat moment dat ik mijn ervaring als jongbakken moeder kon inzetten om anderen te begeleiden.

Inmiddels weet ik namelijk dat alles te maken heeft met jouw start. Hoe verliepen de zwangerschap en jouw geboorte en de eerste 3 a 4 jaar van jouw leven? Puzzelstukjes vallen op hun plek als ik moeders help juist daarnaar te kijken en naar het verhaal van hun eigen kinderen en hun gedrag, maar ook bij mezelf werd alles ineens heel duidelijk.

“Ik zou dit echt aan iedereen aanraden, hoe logisch het soms ook is, het is echt iets waar iedere ouder wat aan heeft”. (een moeder na afloop van een traject)

En dat gun ik jou dus ook.

Ik ben intens gelukkig wanneer ik jou inzicht heb kunnen geven in het gedrag van je kind en in dat van jezelf. Dat je eindelijk weet waarom je kind doet zoals hij doet waardoor jullie meteen meer rust krijgen. Dat jij je weer zeker voelt als moeder en dat je zelf, door de tips die ik geef, het gedrag van je kind positief kunt veranderen. Dat jij en je kind weer samen één zijn. Dan is mijn missie geslaagd.

Ik ben Debora van Beek-Cordfunke getrouwd met Perry en mama van Yoni, Mila en Senn. Naast mijn coachpraktijk ben ik nog 2 dagen in de week kleuterjuf. Ik hou van de natuur en vind het dan ook heerlijk om met onze caravan op pad te gaan. Dansen en zingen zijn mijn uitlaadklep. Ik hou ervan om lekker ongegeneerd keihard mee te zingen in de auto of gewoon lekker thuis met de radio, compleet met een dansje erbij.

Mensen die mij kennen omschrijven mij als lief, betrokken, zorgzaam, warm, empathisch en gevoelig.

Voel jij dat je bij mij moet zijn? Neem dan gerust contact met mij op! Ik luister en kijk met alle liefde met je mee.

Ik gun jou rust en vertrouwen als moeder.

Voel je van harte welkom!